Pierwszy tydzień Ćwiczeń duchownych to nasza inicjacja duchowa na drodze oczyszczenia i wyzwolenia. Teraz czeka nas podjęcie decyzji na wołanie Chrystusa. Drugi tydzień ma przynieść odpowiedź na Jego zaproszenie.

Owocem nawrócenia jest pragnienie lepszego poznania, ukochania i naśladowania Jezusa Chrystusa. Bramą do tego tygodnia Ćwiczeń jest kontemplacja o Wołaniu Króla. Św. Ignacy przedstawia w niej wielki plan Zbawiciela, by pozyskać dla Królestwa Bożego wszystkich ludzi. Człowiek w głębi swego serca pragnie dokonywać czynów szlachetnych, będąc gotowym na różnego rodzaju próby i przeciwności, jak to przydarza się podczas wypraw organizowanych przez ziemskich władców. Owocem tej kontemplacji jest gotowość do służby Królowi Wieków w duchu ubóstwa, nawet za cenę znoszenia wszelkich krzywd i zniewag. Rekolektant staje się gotowy do trudzenia się z Jezusem, aby towarzysząc Mu w cierpieniu, mieć udział także w Jego chwale (por. ĆD 95).

Odtąd rekolektant pragnie naśladować Jezusa jako Króla i Pana swego życia. Dlatego chce Mu służyć pod sztandarem Krzyża, nawet za cenę upokorzeń, co rozważa w bardzo ważnej medytacji o „Dwóch sztandarach” (ĆD 136-148). Wcześniej jednak odprawiający Ćwiczenia rozważa Wcielenie Pana Jezusa, kontemplując wielką miłość Boga-Trójcy zastanawiającego się, w jaki sposób dokonać dzieła odkupienia świata po dramacie grzechu pierworodnego. Na tym etapie rekolekcji należy prosić o to, czego chcę. Tutaj prosić o dogłębne poznanie Pana, który dla mnie stał się człowiekiem, abym Go więcej kochał i szedł w Jego ślady (ĆD 104). Rekolektant stara się podczas kolejnych medytacji i kontemplacji aktywnie uczestniczyć w rozważanych wydarzeniach: w tajemnicy zwiastowania, narodzenia i ofiarowania Pana Jezusa w świątyni. Dlatego powinien widzieć duchowo poszczególne osoby, słuchać, co mówią, widzieć, co czynią; a to wszystko po to, by odnieść z modlitwy pożytek duchowy. Rozważając następnie życie publiczne Jezusa rozpoczynające się od chrztu nad Jordanem i pobytu na pustyni, coraz bardziej uczy się stylu życia Pana Jezusa, podobnie jak Jego pierwsi uczniowie. Razem z apostołami rekolektant jest świadkiem cudów i uzdrowień, jakich Pan dokonał. Słucha Jego pouczeń, których streszczeniem jest Kazanie na Górze.

Drugi tydzień jest doświadczeniem piękna Pana Jezusa i Jego Ewangelii, która zachwyca i pomaga, by w jej świetle wybrać drogę życia, jakiej pragnie dla rekolektanta Pan Bóg. Św. Ignacy daje szereg rad i wskazówek, by decyzja ta była wolna i zgodna z wolą Bożą. Podczas trwania na modlitwie przed Panem Jezusem można także odkryć radość z przepowiadania Dobrej Nowiny.

Na tym etapie Ćwiczenia są zanurzeniem się w bogactwie Ewangelii, drogą do większego umiłowania Jezusa, także obecnie żyjącego dzięki swemu słowu i sakramentom w Kościele. Jest to również zgoda, by być gotowym służyć Panu pod sztandarem Krzyża, opierając się zdecydowanie Nieprzyjacielowi Boga – Szatanowi, który szuka możliwości odwodzenia człowieka z drogi zbawienia. Dlatego Ćwiczenia duchowne są także szkołą czujności, której uczy nas św. Ignacy, dając Reguły o rozeznawaniu duchowym w pierwszym i drugim tygodniu rekolekcji. Chodzi o to, by nie dać się zwieść podstępom Szatana i wybierać dobro, aby w naszym życiu zwyciężał Chrystus. W ten sposób, rezygnując z drogi egoizmu, pokonując miłość własną, rekolektant poznaje miłość Boga, aby w niej zakorzenić swe życie, napełniając je miłością.