Czytamy w naszym Katechizmie¹, że "Tradycja i Pismo święte uobecniają i ożywiają w Kościele misterium Chrystusa, który obiecał pozostać ze swoimi przez wszystkie dni aż do skończenia świata²". A konstytucja dogmatyczna Dei Verbum Soboru Watykańskiego II dodaje, że "tradycja ta, wywodząca się od Apostołów, rozwija się w Kościele pod opieką Ducha Świętego”³.

Jeżeli popatrzymy dokładniej, to stwierdzimy, że idea nadmiaru naznacza całe dzieje Boga z człowiekiem, co więcej, że jako swego rodzaju boskie piętno jest już obecna w stworzeniu (…). Nadmiar hojności cechuje działanie Boże, to działanie, które w procesie stworzenia powołuje do istnienia miliony ziaren, aby ocalić jedno, które jest żywe; działanie, które stwarza cały kosmos, aby na Ziemi przygotować miejsce dla tajemniczej istoty, jaką jest człowiek; działanie, poprzez które w ostatecznym akcie swojej hojności Bóg daje samego siebie, aby uratować „myślącą trzcinę”, człowieka, i aby doprowadzić go do celu. (J. Ratzinger, „O sensie bycia chrześcijaninem”)

Już czujemy przedsmak radości, jaką daje to prześwitujące, małe światło, które zaczyna promieniować na świat z betlejemskiej groty. W czasie adwentowej drogi, do której przeżywania wzywała nas liturgia, byliśmy przygotowywani do tego, aby z otwartością i wdzięcznością przyjąć to wielkie wydarzenie, jakim jest nadejście Zbawiciela, i ze zdumieniem kontemplować Jego przyjście na świat.

Śmierć – stałą towarzyszkę życia – można całkiem zasadnie nazwać tajemnicą wieczności. Bezradność człowieka wobec czasu i przemijania na przestrzeni wieków starała się ukazywać sztuka. Przykładem może być „Memento mori” z nowosądeckiego muzeum.

W naszym stuleciu wrócili męczennicy. A są to często męczennicy nieznani (...) wielkiej sprawy Bożej. Na ile to możliwe, ich świadectwa nie powinny zostać zapomniane w Kościele. (Jan Paweł II)