Warto wiedzieć, dlaczego ludzie oddani Błogosławionej Dziewicy bardziej czczą Ją w soboty, aniżeli w inne dni.

Trzeba zatem zauważyć, że o dniu sobotnim mówi się, iż Pan w nim odpoczął; również w Niej – niby w swoim namiocie – Pan spoczął. Mają więc coś wspólnego sobota i Dziewica, albowiem sobota jest czasem, Ona zaś – miejscem odpoczynku Pańskiego.

Następnie: w sobotę wypełniło się dzieło stworzenia natury, w Maryi natomiast wypełniło się dzieło ponownego stworzenia, mianowicie dzieło łaski. Powiada Bernard: W Tobie i przez Ciebie, o Najłaskawsza, ręka Założyciela świata ponownie stworzyła swoje stworzenia. Tak więc zarówno Maryja jak sobota mają coś wspólnego z dopełnieniem dzieła stworzenia.

Następnie: Dzień sobotni został pobłogosławiony ponad inne dni, o czym Rdz 2, 3: pobłogosławił Bóg ów siódmy dzień. Również Maryja jest błogosławiona ponad wszystkie kobiety (Łk 1, 42).

Następnie: Dzień sobotni był świętszy niż pozostałe, o czym tamże: i uczynił go świętym. Również Ona jest świętsza niż wszyscy inni. Dlatego jest czymś słusznym, aby Błogosławiona między niewiastami i Najświętsza ze wszystkich ludzi była szczególnie czczona w dniu błogosławionym i świętszym niż inne dni.

Następnie: Dzień sobotni łączy piątek, który jest dniem pokuty, z dniem Pańskim, który jest dniem radości. I nikt nie może przejść z owego dnia smutku do dnia radości inaczej niż przez sobotę. Podobnie nikt nie może przejść z utrapień tego świata do radości nieba inaczej niż przez tę Pośredniczkę świata.

Następnie: na co zwracają uwagę święci: W Wielką Sobotę, kiedy inni osłabli w wierze, Ona w wierze wytrwała.

***

W swoim wymiarze materialnym szabat swoją rolę już spełnił. Zapowiadał on bowiem Tego, który przyszedł do nas, aby stać się naszym Odpoczynkiem. Nie przypadkiem obie sceny „szabatowe” w Ewangelii Mateusza poprzedzone są następującym wezwaniem Chrystusa: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię... (Mt 11, 28-30). Toteż zrozumiałe, że Apostoł Paweł o święceniu szabatu, podobnie jak o innych kultowych instytucjach Starego Testamentu, powiada, iż było ono cieniem spraw przyszłych, a rzeczywistość należy do Chrystusa (Kol 2, 17).

Chociaż jednak instytucje starotestamentalne przeminęły, pamięć o nich już od czasów apostolskich jest dla Kościoła ważnym źródłem inspiracji duchowych. (…)

Zamieszczony tekst przekonująco świadczy o tym, jak bardzo religijna pamięć o starotestamentalnej instytucji szabatu może wzbogacać nasze myślenie chrześcijańskie. Niektóre zawarte w nim stwierdzenia nabiorą nowej jeszcze, nieoczekiwanej głębi, jeśli pamiętać będziemy o tym, że naszym Szabatem, naszym Odpoczynkiem, jest Syn Boży Jezus Chrystus.

o. Jacek Salij OP
Teksty o Matce Bożej. Dominikanie średniowieczni (fragment)