Na końcu Ćwiczeń duchownych, zaraz po kontemplacji Ad amorem, św. Ignacy pisze o trzech sposobach modlitwy (ĆD 238-260), zachęcając nas do przedłużenia rekolekcyjnego doświadczenia w życiu codziennym.
Dwie rzeczywistości w szczególny sposób kształtują życie człowieka: potrzeby i pragnienia. Obie złożył w nas Bóg. Pierwsza bardziej wiąże nas z ziemią, druga – z niebem. Potrzeby wywodzą się z ludzkiej psychofizycznej konstrukcji; pragnienia – z przenikającego ją duchowego wymiaru. W napięciu pomiędzy tymi rzeczywistościami, w ich równowadze i nierównowadze, formuje się szczególna historia człowieka, poczucie spełnienia lub niespełnienia życia.
Medytacja o Dwóch sztandarach z II tygodnia Ćwiczeń duchownych św. Ignacego ma przygotować rekolektanta do lepszego i bardziej świadomego szukania doskonałości, jakiej Pan od niego oczekuje.
Prezentuję Wam dokument, który powinien nas poprowadzić w wyzwaniu odnowy Apostolstwa Modlitwy (AM). Jest to odpowiedź na prośbę naszego Dyrektora Generalnego, ojca Adolfo Nicolasa SJ. Jak zapewne wiecie, aby osiągnąć ten cel, AM rozpoczęło proces głębokiej rewizji, która trwa już ponad dwa lata.
W III tygodniu Ćwiczeń duchownych mamy sposobność dłużej zatrzymać się przy cierpiącym Panu Jezusie.
Krzyż Jezusa jest pełen paradoksów. Jest bowiem znakiem hańby i chwały, miarą okrucieństwa i miłości, wyrazem słabości i jednocześnie świadectwem największej mocy.
Pierwszy tydzień Ćwiczeń duchownych to nasza inicjacja duchowa na drodze oczyszczenia i wyzwolenia. Teraz czeka nas podjęcie decyzji na wołanie Chrystusa. Drugi tydzień ma przynieść odpowiedź na Jego zaproszenie.
Każdy z nas jest zaproszony, by – jak kiedyś Samarytanka – spotkać Pana Jezusa przy studni naszego życia. Tylko On, nasz Zbawiciel, wie, co jest w człowieku, odsłania prawdę o nas samych, demaskuje nasze grzechy.
