Napisane jest: Łączcie się ze świętymi, bo ci, którzy z nimi się łączą, dostępują uświęcenia. Na innym zaś miejscu czytamy: Z człowiekiem niewinnym będziesz niewinny, z wybranym będziesz wybrany, a z przewrotnym staniesz się przewrotny. Łączmy się przeto z ludźmi prawymi i sprawiedliwymi, albowiem należą oni do wybranych Boga.

U stóp Horebu zrobili cielca, i pokłon oddawali bożkowi odlanemu ze złota. I zamienili swą Chwałę na podobiznę cielca jedzącego siano. Zapomnieli Boga, który ich ocalił, który wielkich rzeczy dokonał w Egipcie… (Ps 106, 19-20)

Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. (Mk 12, 29-31)

Gdy Jezus przekazywał uczniom słowa Ojcze nasz…, zapewne chciał, by często je powtarzali. I rzeczywiście, pierwsi chrześcijanie odmawiali tę modlitwę głośno kilka razy dziennie. Stanowiła ona centrum ich modlitewnego życia. Już wtedy przeczuwali, że takie powtarzanie może przerodzić się w czynność automatyczną. Dlatego dbali o to, by ciągle zgłębiać treść modlitwy, na nowo odczytywać znaczenie wypowiadanych słów i wyrażeń, ożywiać użyte w tekście obrazy. Pisali więc komentarze do Modlitwy Pańskiej. Tacy Ojcowie Kościoła, jak Tertulian, Cyprian, Orygenes omawiali szczegółowo każde, nawet najmniejsze słówko tej modlitwy, wyciągając duchowy pożytek.