Czytamy w encyklice Dilexit nos (nr 19), że serce jest również zdolne do zjednoczenia i zharmonizowania własnej osobistej historii, która wydaje się rozbita na tysiąc kawałków, ale w której wszystko może mieć sens.

W Ewangelii według św. Jana (J 8, 1-11) Pan Jezus ukazuje nam swoje Oblicze pełne miłości i miłosierdzia wobec ludzkiej słabości i zagubienia. On wiedział, co znajduje się w sercu kobiety, którą przyprowadzili do Niego faryzeusze. Pan Jezus sprawił, że również oni mieli okazję, by odkryć i uznać swój własny grzech. Gdy przybliżamy się do Boga, doświadczając Jego świętości i miłosierdzia, tym jaśniej i boleśniej dostrzegamy własne grzechy, niewierności, zaniedbania i słabości.

Na początku drogi zakonnej w nowicjacie odbyłem jedną z prób, którą były „wielkie rekolekcje”, tzn. 30-dniowe Ćwiczenia duchowe św. Ignacego Loyoli.

Pierre (Piotr) Teilhard de Chardin od swoich najmłodszych lat wychowany był w atmosferze kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Zafascynowany naukami ścisłymi, zwłaszcza paleontologią, starał się łączyć wiarę i naukę. Doprowadziło go to m.in. do głębszego przemyślenia i teologicznego pogłębienia kultu do Serca Jezusowego.

Naszą ufną nadzieję pokładamy w Sercu Jezusa, bo Ono jest źródłem miłości. W Chrystusie ukrzyżowanym objawiła się miłość sięgająca poza śmierć. Mówi do nas Pan: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki (J 11, 25-26).