Czytamy w encyklice Dilexit nos (nr 19), że serce jest również zdolne do zjednoczenia i zharmonizowania własnej osobistej historii, która wydaje się rozbita na tysiąc kawałków, ale w której wszystko może mieć sens.

W Ewangelii według św. Jana (J 8, 1-11) Pan Jezus ukazuje nam swoje Oblicze pełne miłości i miłosierdzia wobec ludzkiej słabości i zagubienia. On wiedział, co znajduje się w sercu kobiety, którą przyprowadzili do Niego faryzeusze. Pan Jezus sprawił, że również oni mieli okazję, by odkryć i uznać swój własny grzech. Gdy przybliżamy się do Boga, doświadczając Jego świętości i miłosierdzia, tym jaśniej i boleśniej dostrzegamy własne grzechy, niewierności, zaniedbania i słabości.

W oparciu o Księgę Liczb (21, 4-9) i fragment z Ewangelii według św. Jana (8, 21-30) możemy rozważyć tajemnicę posłuszeństwa Jezusowego Serca.

Naszą ufną nadzieję pokładamy w Sercu Jezusa, bo Ono jest źródłem miłości. W Chrystusie ukrzyżowanym objawiła się miłość sięgająca poza śmierć. Mówi do nas Pan: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki (J 11, 25-26).

Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, byśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej. Ga 4, 4-7