Fragment Ewangelii na ostatnią niedzielę lipca dotyka trudnego i z pozoru nieoczywistego związku między stosunkiem do dóbr materialnych i stosunkiem do bliźnich.
Pamiętne przyjęcie w Betanii, o którym mówi Ewangelia (J 12, 1-8), miało wyraźny związek z Ostatnią Wieczerzą. Stanowiło do niej wstęp i uczestniczyło w jej błogosławieństwie.
Do Dawida doszła wieść: „Serca ludzi z Izraela zwróciły się do Absaloma”. Wtedy Dawid dał rozkaz wszystkim swym sługom przebywającym wraz z nim w Jerozolimie: „Wstańcie! Uchodźmy, gdyż nie znajdziemy ocalenia przed Absalomem”. 2 Sm 15, 13-14
Z nieba słychać było ryk silnika odrzutowego, jego odgłos zanosiło aż tu, na ziemię, do wsi i Matylda pomyślała, że wkrótce takimi samolotami przybędą na Światowe Dni Młodzieży pierwsi pielgrzymi.
Jezus nauczył apostołów modlitwy Ojcze nasz. W wersji św. Łukasza składa się ona z jednego pozdrowienia i pięciu próśb (u św. Mateusza 6, 9-13 próśb jest siedem). Pierwsze prośby wyrażają troskę o szacunek dla imienia Boga i o nadejście Bożego Królestwa.
Trójka rodzeństwa: Marta, Maria i Łazarz, była złączona z Jezusem głęboką przyjaźnią i miłością. Dom Marty w Betanii był domem Jezusa. W nim Nauczyciel często przebywał, gościł, odnajdywał pokój i siłę. Czuł się jak w rodzinie.
Czy dążyć do doskonałości to robić wszystko perfekcyjnie? Unikając głębokich psychologicznych analiz, spróbuję w Piśmie Świętym i własnych obserwacjach oraz doświadczeniu znaleźć odpowiedź na to pytanie.
