Wciąż o coś walczymy, mówiąc inaczej – staramy się, zabiegamy o różne rzeczy: o lepszą pracę, mieszkanie, wykształcenie; o siebie, by mieć piękną figurę i dobrą kondycję, zdrowie; o innych: zwłaszcza o dzieci, by dobrze się odżywiały, były ładnie ubrane, zdrowe, bezpieczne, kochane… To wszystko jest dobre, nawet bardzo. Ale czy wystarczające? Czy zastanawiamy się czasem, czy jest coś nadrzędnego, NAJWAŻNIEJSZEGO w życiu, o co zawsze trzeba będzie walczyć, dokładać starań, by to osiągnąć? Czy jest jakieś źródło, początek wyżej wymienionych wymagań, które porządkuje wszystkie inne?

Jak to jest z tym powołaniem? Dlaczego młody człowiek przygotowuje się do kapłaństwa? Jak to się stało, że odpowiedział na Boże wezwanie?

W dzisiejszych czasach panuje wielki chaos w świecie, w mediach i w nas, ludziach, którzy traktowani jesteśmy według tego, do jakiej grupy konsumentów się zaliczamy. Panuje kult sukcesu, sławy i pieniędzy, władzy, młodości i szybkiego seksu. Podstawowe prawa człowieka zapisane przez Boga w sercu każdego z ludzi są kwestionowane, wręcz odrzucane, postrzegane jako przesąd lub fanatyzm religijny. Pod przykryciem politycznej poprawności lansuje się nowe, modne obyczaje. Każe się podporządkować zawrotnemu tempu życia i od małego dziecka zaprawia się do tzw. wyścigu szczurów.

W wieku 15 lat chciałam całkowicie przestać uczęszczać na Mszę św. Taka postawa wiązała się z mocnym powątpiewaniem w sens wiary w Boga. Trwało to dopóki Bóg sam nie upomniał się o mnie w sposób zupełnie nieoczekiwany. Pewnej nocy podarował mi dar łez i odczucie Jego miłości. Od tamtej pory dane mi było przez długi czas odczuwać Jego obecność głównie na Mszy św., zwłaszcza po Komunii św.