W katedrze w Oviedo, na początku najstarszego szlaku Camino, obok XII-wiecznego posągu Chrystusa wisi tekst średniowiecznego napomnienia: Kto idzie do św. Jakuba, a nie do Zbawiciela, ten czci stworzenie, a nie Stworzyciela.

Zdziwienie. Cóż to jest takiego i co właściwie na ten temat można napisać ciekawego? Czy jest ono aż tak ważne, żeby się nad nim w ogóle zastanawiać?

Klasztor starosądecki należy do najstarszych sanktuariów w Polsce. Piękna architektura i bogate dzieła sztuki zdobiące jego wnętrze świadczą dobrze o ludziach z minionych wieków i o dbających o to miejsce. Od czasu śmierci jego fundatorki – św. Kingi, grób jej stał się celem pielgrzymek. Klasztor – swoista skarbnica kultury narodowej – doświadczany był w ciągu wieków licznymi dziejowymi zawieruchami: napadami, wojnami, rabunkami, kasatą w 1782 roku. W XX wieku podczas pierwszej i drugiej wojny światowej starosądecki klasztor i miasto ocalały, doświadczając  opieki św. Kingi.

Kościół ucieszył się beatyfikacją Pawła VI, która odbyła się w Rzymie 19 X 2014 r. My wszyscy mamy wobec tego papieża dług wdzięczności. Warto przypomnieć w krótkim zarysie jego życie i dzieło, zwłaszcza 15-letni pontyfikat (1963-1978).

W centralnej Polsce, przy drodze z Tomaszowa Mazowieckiego do Radomia, w krainie spalskich lasów i pól ziemi opoczyńskiej leży mała wioska Studzianna, wymiennie zwana też Poświętnem. Niewysokie wzniesienie na obrzeżach wsi, tuż przy drodze, zajmuje gigantyczny kościół, a przy nim nie mniejszy klasztor.