Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: „Oto myśmy kości twoje i ciało. Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyś odbywał wyprawy na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: Ty będziesz pasł mój lud – Izraela, i ty będziesz wodzem nad Izraelem”. (...) Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem.  (2 Sm 5, 1-3)

Wędrowanie to ważny element mojej duchowej drogi. Rozpycha się wewnątrz mnie. Rozciąga mój świat. Przychodzi z pomocą w kluczowych momentach.

Psalm Dawidowy. Gdy wobec Abimeleka udawał szaleńca i odszedł wygnany przez niego. Błogosławić będę Pana w każdym czasie, na ustach moich zawsze Jego chwała. Ps 34, 1-2

Dawid rzekł do Filistyna: „Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym urągałeś. Dziś właśnie odda cię Pan w moją rękę… niech się przekona cały świat, że Bóg jest w Izraelu”. 1 Sm 17, 45-46

Od kilkunastu lat wzrasta w polskim Kościele popularność starożytnej praktyki ascetycznej nazywanej dziś kierownictwem lub towarzyszeniem duchowym. Wiele osób zaangażowanych w życie wspólnot modlitewnych regularnie spotyka się ze swoim kierownikiem. W formacji zakonnej i kapłańskiej jest to niezbędny element właściwego wzrastania w powołaniu. Ktoś może zapytać, czy i ja potrzebuję kierownictwa? Albo też, kiedy potrzebuję tego rodzaju pomocy?