Dzięki Maryi odkrywamy, że całe życie Pana Jezusa prowadziło do wydarzenia Zesłania Ducha Świętego, Daru Ojca. On mógł być dany wspólnocie Kościoła, gdy wszystko się już dokonało w tajemnicy Paschy: kiedy Pan Jezus umarł na krzyżu i jako Zmartwychwstały zasiadł po prawicy Boga Ojca. Odtąd Kościół święty ożywiany jest Duchem Jezusa Chrystusa, Duchem Miłości. Duch Święty prowadzi nas wszystkich do odczytywania ciągle na nowo Słowa Bożego. Podczas modlitwy nieustannie ożywia naszą wiarę, rozpalając w nas miłość do Jezusa Chrystusa w Kościele.

Słowo Boże może przemienić nasze życie podczas modlitwy. Ono może stać się inspiracją do naszej wewnętrznej odnowy. W Ewangelii św. Jana czytamy: Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. Odtąd Słowo-Jezus przebywa w Kościele, dlatego możemy Je odnaleźć w tej wspólnocie wierzących.

Człowiek jest pragnieniem Boga, dlatego modlitwa, rozmowa z Nim jest czymś spontanicznym. W najgłębszej strukturze duchowej człowieka jest „święty punkt”, miejsce spotkania tajemnicy człowieka z Tajemnicą Boga. Potrzebne są do tego odpowiednie warunki zewnętrzne: wyciszony kościół czy kaplica adoracyjna, piękno górskiej panoramy czy cisza jeziora.

Wejście na drogę ewangelicznej doskonałości dzięki radykalnemu opowiedzeniu się po stronie Pana oznacza rozpoczęcie duchowej walki, w której jedynym orężem jest wiara. Żeby pomóc rekolektantowi na tym etapie doświadczenia rekolekcyjnego św. Ignacy daje kolejne osiem reguł II Tygodnia „dla większego rozeznania duchów”(ĆD 329-336).

Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą (Ef 3, 17-19).