Modlitwa. Wydawałoby się, że to dla każdego chrześcijanina sprawa dobrze znana i prosta. Przecież prawie każdego z nas uczono modlić się od dzieciństwa. Przeważnie to matka lub babcia mówiły nam o Bogu, uczyły się żegnać, składać nasze ręce do pacierza i tak  modlitwa weszła w nasze życie, stając się mniej lub więcej ważną jego częścią, rozwijając się z wiekiem i również nieraz z wiekiem zanikając. Może właśnie dlatego ksiądz często spotyka się w konfesjonale ze słowami: Proszę księdza, ja nie umiem się modlić.

Gdyby dusze chciały się skupić, Bóg by zaraz do nich przemówił, bo rozproszenie zagłusza mowę Pańską. św. Siostra Faustyna, Dzienniczek, 452.

Obecnie wielu ludzi nie rozumie specyfiki misji Kościoła w świecie, skupiając się wyłącznie na grzechach i słabościach jego przedstawicieli. Właśnie dlatego należy nieustannie oczyszczać i pogłębiać rozumienie tej bosko-ludzkiej wspólnoty. Stale stykamy się z paradoksalną prawdą o Kościele, który jest święty, a zarazem grzeszny, i dlatego każdy uczeń Jezusa potrzebuje nawrócenia.

Eucharystia jest w życiu chrześcijanina pokarmem wędrowca. Idąc w procesji za Jezusem obecnym w Najświętszym Sakramencie, uświadamiamy sobie, że nasze życie jest wędrówką i nie mamy tutaj na ziemi stałego miejsca.

Człowiekowi nie wystarczy samo zainteresowanie się ziemią i tym co doczesne. Nic, tylko ziemia, to największe piekło, w jakim może zamknąć się człowiek tracący żywą wiarę. A przecież, jak napisał kiedyś Blaise Pascal, człowiek przerasta człowieka.