Poznańska fara spełnia wszystkie wymogi jezuickiego baroku. Łatwo się o tym przekonać, gdy w ciche przedpołudnie zajmiemy miejsce w pustej nawie. Zewsząd ogarnie nas doznanie sacrum – cisza, skupienie, majestat.

Rozpoczynała bieg czwarta kwarta XII stulecia, kiedy po trzech miesiącach wędrowania dotarła wreszcie do granic Polski grupa mnichów z burgundzkiego Morimond. Nieśli w swoich tłumokach mszały, brewiarze i narzędzia miernicze, te ostatnie na wypadek ich braku w kraju jeszcze nieokrzesanym, na poły misyjnym, gdzie budownictwo z kamienia uchodziło za rzadkość. Ich cysterskie szare habity pokrywał pył bezdroży. A lato roku 1176 było gorące. Przybywali na wezwanie Kazimierza Sprawiedliwego.

Powstały w 1517 r. portal do zakrystii katedry we Wrocławiu, jako pierwsze duże dzieło renesansowe, nie ma żadnej analogii w Polsce.

Katedra pw. Świętych Piotra i Jerzego w Bambergu obchodzi w tym roku tysiącletnią rocznicę poświęcenia. Jej fundator, cesarz Henryk II, już na kilka lat przed jej ukończeniem doprowadził do założenia biskupstwa w Bambergu i chciał go uczynić polityczną potęgą, przeciwwagą dla Rzymu, czemu sprzyjało nawet symboliczne położenie miasta na siedmiu wzgórzach.

Jadąc zatłoczoną, niewygodną, miejscami ciągle rozkopaną „ósemką” do Wrocławia, na trzydziestym kilometrze przed miastem uwagę podróżnego przyciąga widok sześciu wyniosłych wież, górujących nad niską zabudową w otoczeniu łąk i pól. To Oleśnica.