Od początku swojego apostolskiego posługiwania Jan Paweł II przywoływał wyrażenie poprzedników, Piusa XII i Pawła VI, którzy określali Różaniec, jako „streszczenie całej Ewangelii”. Podobne sformułowania wychodziły już spod pióra papieża Piusa X, a przede wszystkim Leona XIII.

Darem Serca Jezusa jest Duch Święty. Cała Ewangelia św. Jana przedstawia nam Go jako dar Syna. Być może szczyt obdarowania nastąpił w chwili śmierci Jezusa, kiedy Zbawiciel „wyzionął ducha” (J 19, 30).

Serce Jezusa otwarte włócznią na krzyżu zaprasza każdego grzesznika: Przyjdź i darmo zaczerpnij ze zdroju mego Serca wody żywej. Otwarta rana jest bramą, przez którą idziemy do Ojca. Z tej rany wychodzi oczyszczający ogień Ducha Świętego – ogień Miłości i Miłosierdzia, który przepala nas, abyśmy nie stawiali oporu Miłości i stali się godni wejść na spotkanie z Umiłowanym. Ten ogień topi chłód naszych serc, sprawia, że zaczynają płonąć miłością do Jezusa i do ludzi.

Czwartym darem Jezusowego Serca są ubodzy. To interesujące, że Jezus powiedział: Ubogich zawsze macie u siebie (J 12, 8) i że jest z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28, 20).

Poranek wielkanocny, który dla nas niesie przesłanie zwycięstwa Pana Jezusa nad śmiercią, otwierając długi okres liturgicznego uniesienia i radości, dla apostołów nie był wcale czasem, w którym było im do śmiechu.