Lipiec rozpoczyna czas wakacyjny – dzieci i młodzież, i studenci mają przerwę w znoju uczenia się i studiowania, rodziny wybierają się na urlopy czy inne formy wakacyjnego wypoczynku. To taki czas „pusty”, bo pustoszeją parafie – jakby zamierało w nich życie. Jednakże to życie się toczy.

Maj jest dla nas, polskich katolików, szczególnym miesiącem. Pochylamy się w nim przed Tą, która porodziła Syna Bożego. W parafiach, przy kapliczkach przydrożnych brzmią słowa znanych pieśni maryjnych. Zacznijmy nasze spotkanie od zaśpiewania tej najbardziej znanej: Chwalcie łąki umajone… - i włączmy się w ten nurt modlitwy świata stworzonego, modlitwy uwielbienia za dar Maryi.

Wraz ze Środą Popielcową wchodzimy w kolejny już w naszym życiu czas Wielkiego Postu. Wiąże się on w naszej tradycji ze wzmożonym wysiłkiem mającym przybliżyć nas do Boga i zaprasza, by dokładnie kontemplować to, co Ojciec uczynił dla nas w Jezusie Chrystusie, swoim Synu.

Dziecię się nam narodziło… Syn został nam dany! Radujmy się i weselmy, i oddajmy Mu chwałę! Bez przyjęcia nie ma przyjścia. Rozpocznijmy nasze spotkanie od zwrócenia się ku naszemu Panu – 3 stycznia obchodzimy uroczystość Najświętszego Imienia Jezus, które to jest tytularnym świętem Towarzystwa Jezusowego – i możemy wspólnie odczytać ten jakże znany werset Pisma Świętego:

W tym roku, jak zapewne szanowni Czytelnicy „Modlitwy i Służby” wiedzą, przeżywamy 100-lecie zawierzenia Polski Najświętszemu Sercu Jezusa. Centralne uroczystości odbyły się 11 czerwca 2021 roku, lecz w myśl jezuickiej zasady przygotowania dalszego (stosowanej w jezuickiej medytacji) powzięliśmy wiele inicjatyw mających na celu podprowadzenie wiernych do jak najbardziej owocnego przeżycia tego czasu.