W rozgwarze świata, w którym żyjemy, warto poświęcić chwilę czasu na refleksję o kulturze i filozofii życia, aby zobaczyć, co z tego wynika dla mnie – człowieka, który wierzy w Boga i pragnie kierować się Jego prawami.

Kanonizacja 12 kwietnia 1671 r. pierwszej w Kościele Amerykanki, św. Róży, wywarła w Limie wielkie wrażenie. Kilka pobożnych dziewcząt wpadło na pomysł, aby razem naśladować świętą i od 1678 r., przywdziawszy habit dominikański, w domu, w którym niegdyś Róża mieszkała z rodziną, żyły pod władzą arcybiskupa Limy. Siostry były znane jako Beatas Rosas. Myślały też o budowie klasztoru i poprosiły króla o jego ufundowanie.

W całej Ameryce, w Azji, nawet w Europie wiele jest kościołów, kaplic, szkół, kolegiów, mających za patronkę św. Różę z Limy. W Polsce jej wizerunki też nie należą do rzadkości: na uwagę zasługują kościoły dominikańskie w Gdańsku, Krakowie, Wrocławiu oraz św. Jakuba w Toruniu czy bazylika w Trzemesznie. Ta egzotyczna dla nas święta wciąż fascynuje, mimo że żyła 4 wieki temu.

1 sierpnia 1975 r. w Helsinkach podpisany został Akt Końcowy Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. Sygnowali go przywódcy 33 państw europejskich, a także Stanów Zjednoczonych i Kanady. Podpisy pod nim składali więc reprezentanci państw z obu stron „żelaznej kurtyny”. Sygnatariuszem tego aktu stała się także Polska Rzeczpospolita Ludowa.

Na początku swego nawrócenia Inigo, który później przybrał imię Ignacy, myślał, że wszystko jest proste. Zadowolenie i radość towarzyszyły jego myśli, że odbędzie pielgrzymkę do Jerozolimy i będzie tam pędził życie w surowej pokucie.