Eliasz zląkłszy się, powstał i ratując się ucieczką, (...) poszedł na pustynię. Przyszedłszy, usiadł pod jednym z janowców i pragnąc umrzeć, rzekł: „Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków”. 1 Krl 19, 3-4

Następnie powstał Eliasz, prorok jak ogień, a słowo jego płonęło jak pochodnia. On głód na nich sprowadził, a swoją gorliwością zmniejszył ich liczbę. Słowem Pańskim zamknął niebo, z niego również trzy razy sprowadził ogień. Syr 48, 1-3.

Tym artykułem powracam do przerwanej przed trzema laty serii po tytułem „Terapia duchowa”, ukazującej się w „Posłańcu Serca Jezusowego”. Uznaliśmy wtedy, że lepiej będzie zająć się na jakiś czas miejscami, które uświęcił swą obecnością Pan Jezus. Tak powstała nowa seria o Ziemi Świętej. Po jej zakończeniu, wraca stare, nie mniej piękne. Ostatni artykuł tamtej serii traktował o Salomonie uwiedzionym przez piękno; ten jest jego kontynuacją.

Poświęcenie domu modlitwy jest świętem naszej wspólnoty. Dom ten jest domem naszych modlitw - my sami, domem Boga. Jako dom Boży budowani jesteśmy na tym świecie, abyśmy u jego kresu zostali poświęceni. Budowli, a raczej budowaniu, towarzyszy trud, poświęceniu - radość.

Woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody żywej, wytryskującej ku życiu wiecznemu. Nowy to rodzaj wody, żywej i wytryskującej. A tryska ona na tych, którzy są tego godni.