Papieska intencja na listopad 2025:

Módlmy się, aby osoby odczuwające pokusę samobójstwa znalazły w swojej wspólnocie potrzebne wsparcie, opiekę i miłość, i otworzyły się na piękno życia.

Pan Bóg stworzył piękny świat i dla każdego jest na nim właściwe miejsce; i tyko dana osoba może zrealizować cząstkę dobra, którą zostawił jej Bóg Ojciec, aby z Nim współpracowała w Miłości Ducha Świętego, ciesząc się z jakiegoś współudziału w stwarzaniu dobra i piękna wokół siebie. Sprzyjającym środowiskiem dla każdej osoby powinna być rodzina, wspólnota wiary, naród, wszyscy ludzie dobrej woli. Niestety, jak na to wskazali św. Jan Paweł II oraz papież Franciszek, rozprzestrzenia się wokół nas „cywilizacja” śmierci i „kultura” odrzucenia, traktowania osoby ludzkiej jak śmiecia. Ten nieprzychylny życiu klimat sprawia, że niektóre wrażliwe osoby nie znajdują właściwego środowiska do rozwoju ludzkiego, inne zaś zapadły na poważne choroby, znalazły się w tragicznej sytuacji życiowej, z której nie widzą wyjścia. Nie da się opisać różnorodnych sytuacji, w których osoby nie cenią sobie wartości własnego życia, a nawet wprost próbują je sobie sami zniszczyć, bo są chore, niezależnie od okoliczności.

W takich ciężkich stanach psychofizycznych, a także duchowych, człowiek nie zostaje jednak sam, zawsze jest otoczony kimś, kto może pomóc, udzielić właściwej porady lub wskazać konieczną terapię. Osoba w pokusach zawsze może się zwrócić o pomoc do służby zdrowia, do policji, do przyjaciół, no i oczywiście do parafii. Nie zawsze jednak jest ona w stanie zaufać innym, nie dlatego, że nie chce, że się obraziła, ale akurat w danym momencie może nie być do tego zdolna ani mentalnie, ani fizycznie. Dlatego ważne jest uważne dostrzeganie niepokojących sygnałów zachowania oraz wyrażania się, oraz reagowanie proporcjonalne do sytuacji, szukanie wsparcia u specjalistów.

Ciężkie doświadczenia osobiste są nie tylko czasem kuszenia przeciw życiu, ale – gdy są dobrze przeżywane – mogą być głębokim, duchowym nawróceniem albo odkryciem niedostrzegalnego dobra. Pierwszą zasadą, której uczy św. Ignacy, jest, aby w jakimkolwiek stanie strapienia duchowego nie zmieniać decyzji, nie kwestionować relacji z Panem Bogiem podjętej w czasie pocieszenia duchowego. Czas strapienia jest bardzo trudnym czasem, w którym możliwe jest usilne zmienianie siebie samego, dostrzeganie Bożej prawdy o sobie i o Bogu, który jest bezwarunkową, miłosierną Miłością. Chwile pokus przeciw życiu mogą pozwolić osobie, dzięki wrażliwej i adekwatnej miłości bliźniego we wspólnocie wiary, odnaleźć na nowo siebie w świetle Bożej Nadziei, odnowić Wiarę do Boga, praktykować Miłość Jezusową, która pozwoli podnieść się z pokus, by żyć i tworzyć na nowo, we właściwym kierunku, uwolnionym od fałszu, lęku i beznadziei.