W szpitalu pracuję już dwadzieścia jeden lat, od dziesięciu lat w administracji. Ze mną pracują jeszcze dwadzieścia cztery osoby. Nie mamy więcej etatów, dlatego nie jest łatwo. Ufamy jednak, iż Pan Bóg – tak jak dotąd – będzie się troszczył o nas i ten biedny lud.

W ziemi kieleckiej, kilka kilometrów za Włoszczową w kierunku Szczekocin, wyłania się w polach po prawej stronie szosy zarys wsi zdominowanej sylwetką lśniącego bielą kościoła. Kościół jest skromny, otoczony kępą wiekowych drzew, bez polotu architektonicznego. To Czarnca, rodowe gniazdo Czarnieckich. Płasko tu. Rozległe horyzonty. Pola przetykają połaci lasów. Gleba skąpa, ale wyżyć z niej było można.

W połowie drogi między Katowicami a Częstochową leży Siewierz. Czy jadący „jedynką” zdają sobie sprawę, że górujący nad szosą maleńki kościółek z jasnych ciosów, który właśnie mijają na obrzeżach miasta, jest jednym z najlepiej zachowanych zabytków romańskich w Polsce? Zapewne nieliczni mają tego świadomość.

Opacki kościół cystersów w Jędrzejowie, pierwszy tego zakonu w Polsce, stanowi ważny ośrodek pielgrzymkowy. Każdego roku, głównie 20 sierpnia, w święto patronalne, przybywają do grobu bł. Wincentego Kadłubka dziesiątki tysięcy pielgrzymów.

Przykładem św. Wojciecha stanąłem na wysokim brzegu Wisły, w wiosce Gorzędziej, położonej sześć kilometrów od szosy prowadzącej ze Stargardu Gdańskiego do Malborka. Jest tam niewielki kościółek, cały z cegły, wzniesiony w tym powszechnym na Pomorzu stylu pruskiego gotyku. Obsługiwaną obecnie przez karmelitów bosych świątynię wzniesiono na miejscu, skąd św. Wojciech, w drodze do gdańskiego grodu, miał oglądać ziemię Prusów. Tak przynajmniej mówi starodawna tradycja. Być może na tym wyniosłym, lewym brzegu Wisły, która odgradzała Słowian od Prusów, mogła znajdować się jakaś słowiańska adoratornia, gdzie czczono wiekowy dąb, może jakiegoś trójgłowa lub inne bóstwo wyrąbane w pniu drzewa.