W Katechizmie Kościoła katolickiego czytamy, że "grzech jest obecny w historii człowieka; na próżno ktoś chciałby go nie zauważać lub nadawać inne nazwy tej mrocznej rzeczywistości. Usiłując zrozumieć grzech, trzeba najpierw uznać głęboką więź człowieka z Bogiem, ponieważ poza tą relacją zło grzechu nie ujawnia się w swojej prawdziwej istocie, jako odrzucenie Boga i przeciwstawienie się Mu, ciążące w dalszym ciągu na życiu człowieka i na historii"¹.

Stworzył zatem Pan Bóg niebo i ziemię. Ale źródło, z którego korzystał autor Księgi Rodzaju w rozdziale drugim, dodaje tajemniczo, że nie było jeszcze żadnego krzewu polnego na ziemi ani żadna trawa polna jeszcze nie wzeszła ─ bo Pan Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię i nie było człowieka, który by uprawiał ziemię i rów kopał w ziemi, aby w ten sposób nawadniać całą powierzchnię gleby¹.

Cześć, jaką otaczano Dzieciątko Jezus najpierw we francuskim Karmelu, a potem w praskim sanktuarium Małego Króla, rozeszła się szybko po świecie. Przyczynili się do tego ojcowie karmelici oraz liczni pielgrzymi, którzy zaczęli kopie cudownej figurki zabierać do swoich domów i parafii.

W malowniczej dolinie, w miejscu, gdzie styka się zachodni masyw Bieszczad z Beskidem Niskim, w rozwidleniu dróg do Ustrzyk Dolnych i do Sanoka, rozsiadła się szeroko wieś Komańcza.

9 sierpnia 1991 r., 24 lata temu, w niewielkiej wiosce w Pariacoto dwaj franciszkanie z Polski oddali swoje życie za wiarę. Ich męczeńska śmierć przyniosła na peruwiańską ziemię blask chwały, który przypieczętuje ich uroczystość beatyfikacyjna 5 grudnia 2015 r.