Chciałbym powrócić do rozważań nad Ojcami Kościoła i mówić o największym z Ojców Kościoła łacińskiego, św. Augustynie. Ten człowiek, pełen pasji i wiary, o wielkiej inteligencji i niestrudzony w gorliwości duszpasterskiej, wielki święty i doktor Kościoła, znany jest - przynajmniej ze słyszenia - również ludziom nie znającym chrześcijaństwa lub nie mającym z nim wiele wspólnego, ponieważ zostawił bardzo głębokie piętno na życiu kulturalnym Zachodu i całego świata.

Siostra Krzysztofa Klomfass i jej 14 towarzyszek ze Zgromadzenia Sióstr Św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy poniosły śmierć męczeńską u schyłku II wojny światowej podczas ofensywy Armii Czerwonej na Warmii i w innych miastach. Ginęły także w sowieckich łagrach.

Dziś chcę mówić o kobiecie, która odegrała wybitną rolę w dziejach Kościoła. Jest nią św. Katarzyna ze Sieny. Czternasty wiek, w którym żyła, był burzliwym okresem w życiu Kościoła i wszystkich warstw społecznych we Włoszech i Europie.

Święty biskup Ambroży zmarł w Mediolanie w nocy z 3 na 4 kwietnia 397 r. Świtał poranek Wielkiej Soboty. Poprzedniego dnia około piątej po południu zaczął się modlić, leżąc na łóżku z rozkrzyżowanymi ramionami i tak uczestniczył w uroczystym Triduum paschalnym, w śmierci i zmartwychwstaniu Pana.

Tuż koło głównej stacji kolejowej w Nagasaki, w niedużej odległości od portu, na wzgórzu, z którego widać panoramę miasta, a więc zarówno pierścienia zawsze zielonych gór okalających to miasto, jak i morze, a właściwie zatokę, znajduje się centrum pamięci męczenników japońskich.